Św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza (1873-1897)

„Teresa sprawiła, że ewangelia w naszej epoce znów zajaśniała pełnym blaskiem, pełniła misję prowadzenia innych do poznania i umiłowania Kościoła, mistycznego Ciała Chrystusa; pomogła uleczyć dusze z rygorów i lęków wpojonych przez doktrynę jansenistyczną, skłonną bardziej do podkreślania sprawiedliwości Boga niż Jego miłosierdzia. W Bożym Miłosierdziu kontemplowała i adorowała wszystkie przymioty Boskiej doskonałości, ponieważ, jak sama pisała: „ponieważ nawet sprawiedliwość Boża (może bardziej niż wszystkie inne przymioty) wydaje mi się obleczona w miłosierdzie” Jan Paweł II o św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza „Divini amoris stientia”

Gdyby nie to pierwsze zdanie, można by powiedzieć, że Ojciec Święty Jan Paweł II mówi o sekretarce Bożego Miłosierdzia św. Faustynie Kowalskiej. Tymczasem są to słowa z listu apostolskiego ogłaszającego 24 letnią świętą Teresę z Lisieaux najmłodszym Doktorem Kościoła Powszechnego. Kim była ta, która pod koniec XIX w. a u progu XX, na przekór swoim czasom mówiła o Bogu, który dla słabego i kruchego człowieka  jest pełen współczującej miłości i miłosierdzia? Więcej, właśnie ta słabość jest tym, co Go jedynie „chwyta za serce” i Wszechmocnego Boga czyni bezsilnym.

Maria Franciszka Teresa Martin urodziła się 2 stycznia 1873 roku w Alençon, w Normandii (Francja) w rodzinie Ludwika Martin i Zeli Guérin. Ojciec posiadał sklep zegarmistrzowski i jubilerski, matka specjalizowała się w  wykonywaniu roboty koroniarskiej, słynnego „ściegu de  Alençon. Teresa była najmłodszą z gromadki dziewięciorga dzieci, z których czworo zmarło bardzo wcześnie. Sakrament chrztu otrzymała w kościele Notre Dame de Alençon. Będąc słabego zdrowi, potrzebowała wiejskiej karmicielki, która bu wzmocniła jej organizm. W czwartym roku życia spotkało ją bardzo bolesne doświadczenie- śmierć matki. Było to 28 sierpnia 1877 r. Na swoją mamę wybrała wtedy starszą siostrę Paulinę. Kilka miesięcy później cała rodzina zamieszkała w „Buissonnets” w Lisieux. Wtedy właśnie Teresa poznała Karmel i jego kaplicę.  Wstąpienie jej siostry Pauliny do Karmelu 2 października 1882, było ciosem dla Teresy, ale też wezwaniem, by pójść w ślady siostry. W dniu profesji Pauliny Teresa przyjęła swoją pierwszą Komunię świętą (8 maja 1884), a niewiele później, bo 14 czerwca bierzmowanie. Jej druga siostra Maria również wstąpiła do karmelu w Lisieux. Było to 15 października 1886 r., tymczasem Leonia nadal szukała swojej drogi. Dziecinny charakter Teresy, jaj nadwrażliwość była powodem do obaw jej rodziny i otoczenia. Oto w noc Bożego Narodzenia 1886 r. łaska tak długo oczekiwana – tak upragniona przez Teresę łaska nawrócenia- wyjścia z dzieciństwa, stała się jej udziałem „Tej promiennej nocy, Jezus małe słodkie Dzieciątko w jednej chwili… uczynił mnie silną i odważną, przyodział mnie we swoją zbroję i od tej błogosławionej nocy nie zostałam zwyciężona w żadnej walce, lecz przeciwnie rozpoczęłam – by tak rzec – bieg olbrzyma”.

Powołanie do karmelu coraz mocniej rozbrzmiewało w jejsercu, lecz jej młody wiek stanowił realną przeszkodę w realizacji tego marzenia, z którego Teresa łatwo nie zrezygnowała. Poprosiła o pomoc miejscowego biskupa, który jednak zasłonił się prawem kościelnym, które nie pozwala w tak młodym wieku wstępować do zakonu. (Teresa miała wtedy 15 lat). W tej sytuacji Święta nakłoniła ojca, by jechał z nią do Rzymu.  Właśnie papież Leon XIII obchodził złoty jubileusz swojego kapłaństwa. Upadła przed nim na kolana i zawołała: „Ojcze Święty, pozwól, abym dla uczczenie Twego jubileuszu mogła wstąpić do Karmelu w piętnastym roku życia”.  Ojciec Święty odpowiedział tylko „Jeżeli będzie taka wola Boża, to wstąpisz” Gdy już wszelkie nadzieje zdawały się być stracone, wtedy to biskup, na kilka dni przed Bożym Narodzeniem 1887 r. udzielił swojej zgody.  Teresa wstąpiła do Karmelu 9 kwietnia 1888 r., w okresie Wielkanocy, w dniu liturgicznej celebracji Zwiastowania. Miała 15 lat i 3 miesiące. Zaraz po wejściu do klasztoru uczyniła postanowienie: „Chcę być świętą”. Jej drugim postanowieniem było: „Przybyłam tutaj, by zbawić duszę, a nade wszystko, by się modlić za kapłanów”. Wprawdzie spotkała w Karmelu swoje dwie siostry – Paulinę i Marię, jednak przestrzegała surowości życia zakonnego. Cierpiała wiele z powodu choroby umysłowej swego ojca. Jej korespondencja z młodszą siostrą Celiną, ujawnia, jak bardzo była naznaczona przez cierpienie.  Po doświadczeniu wielkiej oschłości, Teresa złożyła śluby 8 września 1890 r. Chociaż śmierć Marii Martin (29 lipca 1894) mocno zraniła jej dziecięce uczucia, została dana jej wielka radość, gdy jej siostra Celina wstąpiła do Karmelu 14 września 1894 r. w święto Podwyższenia Krzyża Świętego.

Paulina Martin (matka Maria od Jezusa), przeorysza karmelu nakazała siostrze Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza spisać swe wspomnienia z dzieciństwa. Mając lat 22 w 1895 r. napisała Rękopis A i ofiarowała się Miłości Miłosiernej. Już wtedy gruźlica czyniła spustoszenie w jej organizmie. Nocą w Wielki Piątek 1896 r. Teresa pluje krwią. Jest to już zaawansowane stadium gruźlicy i najcięższa próba wiary Teresy od Dzieciątka Jezus. Jesienią 1896 roku Teresa zredagowała kolejny tom swoich wspomnień Rękopis B i zadedykowała go siostrze Marii od Najświętszego Serca. Na początku czerwca 1897 roku na p[prośbę Marii od świętego Gonzagi skończyła pisanie swych wspomnień w Rękopisie C „Ostatnich rozmowach”

Siostra Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza zmarła wieczorem 30 września 1897 r. pośród swoich sióstr w Karmelu w Lisieux.  Jej pełne bólu, cierpień, oschłości, mniejszych i większych krzyżyków życie dobiegło końca, ale nie posłannictwo, które dopiero się zaczęło. Grób Teresy na cmentarzu w Lisieux staje się miejscem pielgrzymek. Jesienią 1898 ukazują się Dzieje Duszy.  Karmel w Lisieux zalany był listami ze wszystkich stron świata.  Proces kanoniczny w celu beatyfikacji Teresy rozpoczął się już w 1910. 29 kwietnia 1923 roku Teresa od Dzieciątka Jezus zostaje ogłoszona błogosławioną prez. Piusa XI, a 17 maja 1925 r. świętą.  Ciernie zniknęły. Teraz Teresa zrzuca „płatki róż” na ziemię w postaci łask otrzymanych przez Pana za jej pośrednictwem. W 1927 ten sam papież ogłosił ją główną patronką misji na równi ze świętym Franciszkiem Ksawerym, sławnym apostołem Dalekiego Wschodu z XVI w.  Następnie Pius XII  nadaje jej ten sam tytuł, jaki nosiła Joanna d’Arc. Święta z Lisieux staje obok Dziewicy Orleańskiej jako druga patronka Francji. Na początku 1937 zostaje pobłogosławiona Bazylika w Lisieux, a w lipcu 1954 dokonano jej konsekracji. Teresa ochroniła swój karmel podczas bombardowania w 1944 r. To nie koniec „sławy pośmiertnej” Świętej. W niedzielę 24 sierpnia 1997 r., na zakończenie XII Światowego Dnia w Paryżu Jan Paweł II zapowiedział ogłoszenie świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza Doktorem Kościoła. W związku z obchodami stulecia śmierci karmelitanki z Lisieux wiele Konferencji Episkopatów prosiło Stolicę Apostolską o dokonanie tego aktu, zwracając na duchową mądrość nauki św. Teresy, inspirowanej Ewangelią, na oryginalność jej intuicji teologicznej oraz na powszechną znajomość jej duchowego przesłania na całym świecie. Uroczystość odbyła się w Niedzielę Misyjną 19 października na Placu świętego Piotra.